 | |
Eric Whitacre – Light & Gold
Lux Aurumque – Five Hebrew Love Songs – The Seal Lullaby – A Boy and a Girl – Leonardo Dreams of His Flying Machine – Three Songs of Faith – The Stolen Child – Water Night – Nox Aurumque – Sleep.
Eric Whitacre Singers & Laudibus o.l.v. Eric Whitacre
The King’s Singers (The Stolen Child),
Pavao String Quartet (Hebrew Love Songs), Hila Plitmann (gesproken Hebreeuwse tekst), Christopher Glynn (piano) (Seal Lullaby)
Decca 2743209 • 71' •
In het Amerika van vandaag is het allang weer doodgewoon om als componist succes te willen hebben. Aansluitend aan Samuel Barber is een hele generatie componisten actief, die door een groot publiek begrepen kunnen worden, zonder dat ze daarvoor door de knieën moeten: van John Corigliano tot Ellen Zwillich. Bij de jongste generatie hoort Eric Whitacre, geboren in 1970, en leerling van Corigliano aan de Juilliard School of Music. Whitacre is buitengewoon bedreven in het schrijven van werken voor koor, en brak al voor zijn dertigste massaal door met aansprekende titels als Cloudburst, Sleep, Lux Aurumque en Water Night. Van de gedrukte versies van die composities zijn inmiddels meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Een opmerkelijke prestatie als je in aanmerking neemt dat hij tot zijn achttiende geen enkele muzikale ervaring had. De componist in hem werd pas wakker toen hij in een koor ging zingen....
De fonografische belangstelling voor zijn werk is uiteraard navenant, en individuele stukken zijn al op meer dan 70 cd’s verschenen. In 2006 kwam de eerste cd uit die geheel aan zijn werk gewijd was, op het label Hyperion, en gezongen door het koor Polyphony o.l.v. Stephen Layton. Met die cd sleepte Whitacre een boel prijzen in de wacht, en de overstap naar DECCA komt dan ook niet als een verrassing. Intussen heeft Whitacre het internet ook op een wel heel uitgekiende manier ingeschakeld. Op YouTube organiseerde hij een ‘virtueel koor’, waarvan de leden van over heel de wereld gerecruteerd werden. Niet om naar Carnegie Hall te komen, maar om vanachter de computer via de webcam je partijtje in te zingen. Honderden zangers deden er aan mee, en het resultaat is door bijna twee miljoen mensen bekeken, en dat liegt er niet om, oordeelt u zelf, via deze link naar YouTube.
Dit is de eerste cd van een meerdelige geprojecteerde samenwerking met Decca, en zij bevat een drietal wereldpremières; jammer genoeg worden we uit de – zeer uitgebreide – annotatie niet veel wijzer over welke titels dat dan zijn. Waarschijnlijk gaat het om de ‘Five Hebrew Love Songs’ voor strijkkwartet en koor, ‘The Stolen Child’ voor groot koor en de King’s Singers, en Nox Aurumque (Gouden Nacht); dat is samen met de openingstrack Lux Aurumque (Gouden Licht) naamgever van deze schijf. De overige titels vinden we deels terug op de cd van Polyphony en op een vorig jaar uitgebracht schijfje van Naxos, helaas wat stijfjes gezongen.
 | |
| Eric Whitacre |
Whitacre past uiteraard in de grote Amerikaanse traditie van koren en blaasorkesten, waarvan elke zichzelf respecterende universiteit er wel een of meerdere in huis heeft. Nederlandse componisten als Henk Badings en Johan de Meij, om maar eens twee totaal verschillende te noemen, voeren en varen er wel bij. In Amerika is er van de generatie voor Whitacre ook een grote naam actief in dit genre, en dat is Morten Lauridsen (1943), die met het ‘O nata lux’ uit zijn ‘Lux aeterna’ de harten van legioenen koorzangers veroverd heeft.
De schrijfstijl van beide toondichters heeft veel gemeenschappelijks. Harmonieën zijn ogenschijnlijk simpel, maar uiterst geraffineerd in hun stemvoering. Die stemvoering is overigens niet polyfoon, maar verloopt in blokken. Een ander kenmerk is de veelstemmigheid. Wie de 16-stemmige koorwerken van Richard Strauss en André Jolivet kent weet wat voor een prachtig verzadigde klank je uit een koor kunt halen. Daar voegen Lauridsen en Whitacre dan nog een nieuwigheid aan toe, die ze eigenlijk hebben afgekeken van György Ligeti, namelijk het laten ‘uitwaaieren’ van de klank, door individuele stemstapelingen. Bij Ligeti pakte dat heel dissonant uit, want die stapelde met het kleinste interval, de halve toonsafstand. Maar als je hetzelfde doet met hele toonsafstanden wordt het een heel ander verhaal. Dan ontstaat er een bitterzoete wrijving in de klank die om een oplossing zoekt. En die oplossing klinkt dan natuurlijk als een etherische harmonie.
We kunnen nog even doorgaan, maar dit is een cd die beluisterd moet worden. Woorden schieten gewoon te kort. De beide koren die hier onder de zorgvuldige hand van de componist tot klinken komen zijn fenomenaal. De uitstekende opname is gemaakt in de St. Silas Church te Londen met Britse zangers. De Whitacre Singers vormen een kleine groep professionele vocalisten, Laudibus is een forse selectie uit het 140 kelen sterke National Youth Choir of Great Britain. Samen zingen ze de sterren van de hemel.
